گروسنی، جمهوری چچن – یک هواپیمای ترابری نظامی عظیم بر روی آسفالت فرودگاه اصلی گروزنی، پایتخت جمهوری چچن در جنوب شرقی روسیه رعد و برق زد و گروهی متشکل از 120 جنگجوی داوطلب عازم اوکراین بر روی آن سوار شدند.
سربازان تازه ضرب شده با لباس های استتار حداقل 10 روز آموزش را در دانشگاه نیروهای ویژه در گودرمس در نزدیکی گروزنی به پایان رسانده بودند که مردانی را از سراسر روسیه برای آموزش نظامی عمومی می پذیرد.
برخی از نیروهای تازه وارد هیچ تجربه رزمی نداشتند. دیگران کهنه سربازانی بودند که برای بار دوم یا سوم به اوکراین بازگشتند – از جمله مزدوران سابق شبه نظامی واگنر که در سال 2023 پس از شورش کوتاه مدت علیه کرملین منحل شد.
برخی از جنگنده‌های واگنر که از ایده کار برای وزارت دفاع روسیه خوششان نمی‌آمد، در عوض کل واحدها را به نیروهای آموزش دیده چچن به نام گردان‌های اخمت منتقل کردند که تا حدی برای جا دادن جنگجویان خارج از ارتش روسیه طراحی شده بودند. کهنه سربازان واگنر اغلب ابتدا از زندان به خدمت گرفته می شدند، از جمله مردی لاغر با دندان جلویی طلایی که به دلیل خطر انتقام، تنها با علامت فراخوان نظامی خود، “جدی” شناخته می شد.
“برای سرزمین پدری شما؟ چه جور وطنی؟ جدی، 39 ساله، یک کارگر ساختمانی که به جرم دزدی و کلاهبرداری محکوم شده است، می گوید: من تمام زندگی ام را در زندان بودم. او از 14 سالگی در زندان بوده و از زندان خارج شده بود و زمانی که به خدمت سربازی رفت، شش ماه از محکومیت شش ساله اش باقی مانده بود.
او گفت: «داوطلبان برای پول می آیند. او گفت: «من در اینجا کسی را ندیده‌ام که از این ایدئولوژی پیروی کند.»
پاداش های بزرگ امضا و پرداخت های حدود 2000 دلار در ماه – حداقل دو برابر میانگین دستمزد در روسیه – باعث افزایش استخدام شده است.
آموزش در نزدیکی گروزنی بر وفاداری قومی در حال تکامل مشهود در این جنگ تأکید می کند. برخی از کسانی که اکنون در آنجا آموزش می بینند اخیراً در چچن به عنوان سربازان جوان برای ارتش روسیه بودند و با چچن هایی که بخشی از جنبش جدایی طلب بودند جنگیدند.
مشارکت برخی از چچن‌ها نشان‌دهنده واژگونی دیگری از تاریخ است: پس از صدها سال دشمنی با روسیه، چچنی‌ها به اوکراین فرستاده شدند تا در آنجا با جنگ مسکو بجنگند.
جنبش جدایی طلبانه دهه 1990 با دو جنگ وحشیانه علیه مسکو به اوج خود رسید که بیش از یک دهه ادامه داشت. شهر گروزنی با خاک یکسان شد و ده ها هزار چچنی کشته شدند.
رمضان قدیروف، رهبر اقتدارگرای چچن، از زمان حمله روسیه در فوریه 2022، به طور تهاجمی نماینده اوکراین بوده است. نیروهای چچنی نقش تعیین کننده ای در برخی نبردهای مهم از جمله محاصره ماریوپل در اوایل جنگ ایفا کرده اند.
با این حال، قدیروف متهم شد که جنگجویان خود را با قدرت کامل به نبرد نفرستاده است، حتی اگر چچنی‌ها کمتر از سربازان سایر مناطق اقلیت کشته شدند. با در امان گذاشتن جنگجویان خود، شبه نظامیان خصوصی او دست نخورده باقی می مانند، هسته اصلی نیروهای امنیتی که حکومت او را در چچن تضمین می کنند.
در عوض، قدیروف با سرمایه گذاری منابع در این مرکز آموزشی نظامی به دنبال تأکید بر وفاداری خود به ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه است. این برنامه شامل تمرین آتش زنده، برخی از آموزش های مربوط به کار با مین و مین زدایی، و کمک های اولیه است.
گردان‌های مختلف اخمت – مانند بسیاری از موارد در چچن – به نام پدر قدیروف، اخمت قدیروف، که برای پیوستن به مسکو در مبارزات جدایی‌طلب تغییر سمت داد و در سال 2004 ترور شد، نامگذاری شدند.
روسیه در هر جایی که می‌توانست سربازان خود را برای تلاش‌های جنگی خود به‌کار می‌گیرد و تلاش می‌کرد تا نیاز به خدمت اجباری را به حداقل برساند. در سال 2022، ممنوعیت خدمت چچنی ها در ارتش روسیه را که نتیجه جنبش جدایی طلبانه بود، لغو کرد.
از گروهی که در پاییز از آسفالت گروزنی به اوکراین فرستاده شد، بسیاری از آنها در دهه 30 و 40 زندگی خود بودند و کمتر از 10 نفر چچنی بودند. با وجود ادعاهای جدی، پول تنها انگیزه نیست.
برخی از زندگی خصوصی دشوار خود فرار کردند. دیگران می خواستند از روزمرگی فرار کنند. البته برخی ادعا می کنند که از سر میهن پرستی می جنگند. بسیاری از مردان با این شرط موافقت کردند که از ترس انتقام، فقط با نام کوچک یا علائم تماس نظامی شناسایی شوند.
آناتولی، 24 ساله، یکی از 10 مرد یک دهکده کشاورزی کوچک در ارتفاعات کوه های منطقه زیبای جنوب مرکزی آلتای بود که با هم داوطلب شدند. او گفت: «پدرم مرا مجبور کرد برف را بیل کنم، کار کنم و کود گاوها را بیرون بیاورم. من از آن کار فرار کردم تا کار دیگری انجام دهم. هر سال همین طور است.» او اعتراف کرد که این پول نیز مشوق بود.
یکی دیگر از کارگران مزرعه، یک گوسفند 45 ساله با علامت تماس “Masyanya”، حدود 4500 کیلومتر از جمهوری خاکاسیا را برای آموزش طی کرد. او گفت: “من از وطنم دفاع خواهم کرد تا جنگ به اینجا نرسد.”
قرارداد با گردان اخمت فقط چهار ماه است که در مقایسه با اعزام دائمی سربازان عادی، انگیزه بزرگی است.
در پاییز، رمضان قدیروف واحد جدیدی به نام گردان شیخ منصور را تشکیل داد که به نام امامی قرن هجدهم که علیه امپراتوری روسیه می جنگید، نامگذاری شد. سربازان همگی چچنی هستند یا از جمهوری های کوچک همسایه در منطقه کوهستانی قفقاز آمده اند و اکثراً بیست و چند ساله هستند. چچنی هایی که برای اوکراین در مقابل روسیه می جنگند ابتدا گردان خود را به نام شیخ منصور نامگذاری کردند و اکنون قدیروف در تلاش است تا این نام را پس بگیرد.
تورپال، 20 ساله، به عنوان نگهبان برای یک سوپرمارکت زنجیره ای بزرگ در مسکو کار می کرد که از پدرش اجازه گرفت تا به واحد جدید بپیوندد. او گفت که می‌خواهد با «این شیاطینی که در اوکراین هستند و می‌خواهند عقاید منحرف خود را به اینجا بیاورند» مبارزه کند.
در حالی که بعد از یک تعطیلات آخر هفته با والدینش به سمت مرکز تمرین برگشت، مادرش را در آغوش گرفت و با پدرش دست داد. مایرالی، پدر تورپال، گفت: «روسیه تمام زندگی خود را جنگیده است. “شما نمی توانید آن را شکست دهید. بهتر است چچن با روسیه باشد تا در مقابل روسیه.
جانبازان واگنر نیز در گردان شیخ منصور خدمت می کنند. یک مبارز 35 ساله که با علامت تماس “Dikiy” (وحشی) صحبت می کند، گفت که او 18 ماه از محکومیت نزدیک به 10 سال را برای قتل گذرانده است. او 11 ماه در اوکراین جنگید، سه بار مجروح شد و هنوز از سردردهای شدید رنج می برد.
به چچن برگشت، او فکر کرد که با 200 دلار در ماه کار می کند روحیه او را تضعیف می کند و بنابراین به جنگ بازگشت. او گفت: “من نمی دانم چگونه کار دیگری انجام دهم.”
نیروهای اخمت مجهزتر از ارتش عادی هستند. برخلاف برخی از سربازان معمولی روسی، آنها مجبور نیستند تجهیزات اولیه خود را خریداری کنند.
جدی گفت که اولین باری که با واگنر در اوکراین مستقر شد، چند مرد جوان از ارتش روسیه دوان دوان آمدند و برای آذوقه، سوخت و نان التماس کردند. «در اخمت من حتی جوراب هایم را نمی شوم. من آنها را می پوشم، آنها را دور می اندازم، آنها را می پوشم. در مورد لباس زیر و ملحفه هم همینطور. ما همه چیز داریم.”
مسکو حدود 80 درصد از بودجه چچن را یارانه می دهد. با این حال، مشخص نیست که چقدر برای آموزش نظامی هزینه می شود.
قبل از اینکه گردان از فرودگاه خارج شود، یک افسر ارشد سربازان جدید را به صف کردند و برای آنها آرزوی موفقیت کرد. او فریاد زد: «آیا مبارزان آماده‌اند؟» “بله، قربان،” آنها یکپارچه پارس کردند، پس از آن مسلمان گفت: “الله اکبر!”
پس از رسیدن به منطقه دونباس در شرق اوکراین، برخی از مردان وظیفه حفظ کنترل روسیه بر باخموت را داشتند که اکنون پس از ماه‌ها درگیری تلخ، تنها یک شهر متروکه است.
خیابان‌ها خلوت هستند، به‌ویژه در طول روز که پهپادهای اوکراینی در بالای سرشان دور می‌چرخند و به دنبال اهداف می‌گردند. در روزهای مه آلود، گاهی اوقات می توان مبارزانی را دید که در حال دویدن از میان آوار هستند.
شب هنگام خروج مجروحان از درگیری در منطقه باخموت، ترافیک زنده می شود. ماشین های سوخته و آمبولانس ها در خیابان ها ریخته می شوند.
در حالی که جنگ بی وقفه بر فراز زمین بیداد می کند، غرش توپخانه و گلوله های انفجاری به زیر سطح زمین نفوذ نمی کند، جایی که سربازان اخمت بیمارستان صحرایی را که زمانی توسط واگنر ساخته شده بود، تصرف کرده اند.
منطقه باخموت زمانی به خاطر شراب گازدارش معروف بود و بیمارستان در هزارتوی تونل های زیرزمینی با ده ها هزار بطری روی دیوارها قرار دارد. (ممنوعیت نوشیدن توسط واگنر و آخمات تا حد زیادی رعایت شد.) این شراب زمانی یک جاذبه توریستی بود، اما دکوراسیون قدیمی هنوز دست نخورده است. مجسمه های گچی غبار آلود خدایان باستان بر روی مجروحان برجست.
این غارها به اندازه‌ای وسیع هستند که حداقل دو حمل‌ونقل را در کنار هم قرار می‌دهند و چندین بار در روز وسایل نقلیه حامل مجروحان و کشته‌شدگان از هزارتوی تاریک و پوشیده از مه عبور می‌کنند. سربازان از وسایل نقلیه بیرون می پرند و به سرعت رفقای اغلب ناله خود را روی برانکارد به نقطه تثبیت موقت می برند.
یکی از جراحان، Bulya 34 ساله، از سال 2017 برای واگنر کار می کند، عمدتا در آفریقا. او می‌گوید در سفر به مسکو، مردم آنجا وقتی او را در لباسش می‌دیدند، طوری واکنش نشان می‌دادند که انگار «زیر ناخن‌هایشان خاک است»، اما در چچن احترام بیشتری پیدا کرد.
با افزایش تلفات، بولیا گفت که از ارتش روسیه می‌خواهد خود را به کیف اوکراین برساند. او با استفاده از فحاشی گفت: «من به مذاکرات آنها نیازی ندارم. “امیدوارم ولادیمیر ولادیمیرویچ پوتین این کار را انجام دهد و ما تا آخر مقاومت کنیم. ما آن را انجام خواهیم داد.”