تحلیلگران می گویند خشمی که شیخ حسینه، نخست وزیر بنگلادش را از قدرت برانداخت، ریشه در ناراحتی عمیق اقتصادی اکثریت جمعیت این کشور دارد. همچنین این دیدگاه وجود دارد که نخبگانی که با حسینه متحد شده بودند، رنج می بردند، اما در حالی که خودشان رنج می بردند، پیشرفت می کردند.
