لندن (AP) – وظیفه شناس، اهل تجارت، کمی کسل کننده – هیچ کس در مورد کیر استارمر به عنوان یک سیاستمدار با خلق و خوی آتشین فکر نمی کند.
حزب کارگر امیدوار است این دقیقاً همان چیزی باشد که بریتانیا پس از 14 سال آشفته حکومت محافظه کار می خواهد و به آن نیاز دارد. استارمر، رهبر 61 ساله حزب چپ میانه، در حال حاضر گزینه مورد علاقه برای پیروزی در انتخابات 4 جولای است.
استارمر چهار سال را به عنوان رهبر اپوزیسیون گذرانده و حزب سوسیال دموکرات خود را از چپ به مرکز سیاسی کشانده است. پیام او به رای دهندگان این است که یک دولت کارگر تغییر را به ارمغان خواهد آورد – به جای ترسناک، اطمینان بخش.
پس از آنکه ریشی سوناک، نخست وزیر، انتخابات را برای 22 مه فراخواند، استارمر گفت: «رأی به حزب کارگر رأی به ثبات است – از نظر اقتصادی و سیاسی».
اگر نظرسنجی‌های روز انتخابات نشان دهد که حزب کارگر دارای برتری دو رقمی مداوم است، استارمر اولین نخست‌وزیر حزب کارگر بریتانیا از سال 2010 خواهد بود.
استارمر، وکیلی که بین سال‌های 2008 تا 2013 به عنوان دادستان کل انگلستان و ولز خدمت می‌کرد، توسط مخالفانش به عنوان یک «وکیل چپ‌گرای لندن» کاریکاتور می‌شود. او به دلیل نقشش به عنوان مدیر دادستان عمومی لقب شوالیه را دریافت کرد و مخالفان محافظه‌کار دوست دارند از عنوان او «سر کیر استارمر» استفاده کنند تا او را نخبه‌گرا و دور از واقعیت به تصویر بکشند.
استارمر ترجیح می‌دهد بر اعتبار هر فردی و ریشه‌های فروتن خود تأکید کند – تضاد ضمنی با سوناک، بانکدار سابق گلدمن ساکس که با دختر یک میلیاردر ازدواج کرده است.
او عاشق فوتبال است – او هنوز هم آخر هفته ها فوتبال بازی می کند – و از تماشای تیم لیگ برتری آرسنال در میخانه محلی خود در کنار یک آبجو لذت نمی برد. او و همسرش ویکتوریا که در بخش بهداشت حرفه ای کار می کند، دو فرزند نوجوان دارند که می خواهند آنها را از دید عموم دور نگه دارند.
استارمر در سال 1963 از یک ابزارساز و یک پرستار به دنیا آمد که نام او را به نام کیر هاردی، اولین رهبر حزب کارگر، نامگذاری کرد. او به عنوان یکی از چهار فرزند، در یک خانواده فقیر مالی در شهر کوچکی خارج از لندن بزرگ شد.
او در سخنرانی افتتاحیه کمپین خود گفت: «آن دوران سختی بود. “من می دانم که تورم سرسام آور چه احساسی دارد، افزایش هزینه های زندگی چگونه می تواند شما را از پستچی که در خیابان راه می رود بترساند: “آیا او قرار است صورتحساب دیگری برای ما بیاورد که ما توان پرداخت آن را نداریم؟”
ما قبض تلفن را انتخاب می‌کردیم، زیرا وقتی آن را خاموش می‌کردیم، همیشه راحت‌ترین کار بدون آن بود.»
مادر استارمر از یک بیماری مزمن به نام سندرم استیل رنج می برد که باعث درد شدید او شد. استارمر گفت که بازدیدهایش از بیمارستان و کمک به مراقبت از مادرش به تقویت حمایت قوی او از خدمات بهداشت ملی (NHS) کمک کرد.
او اولین عضو خانواده اش بود که از کالج فارغ التحصیل شد. او در دانشگاه‌های لیدز و آکسفورد حقوق خواند و قبل از منصوب شدن به عنوان دادستان کل به عنوان وکیل حقوق بشر فعالیت می‌کرد.
او زمانی که بیش از 50 سال داشت وارد سیاست شد و در سال 2015 به مجلس راه یافت. او اغلب با جرمی کوربین، رهبر حزب، که یک سوسیالیست سرسخت بود، مخالف بود و یک بار به دلیل اختلاف نظر، تیم اصلی حزب را ترک کرد. با این حال، او موافقت کرد که در زمان کوربین به عنوان سخنگوی حزب کارگر برای خروج از اتحادیه اروپا خدمت کند.
استارمر بارها در مورد این تصمیم و درخواست او از رای دهندگان برای حمایت از کوربین در انتخابات 2019 مورد سوال قرار گرفته است.
او گفت که می‌خواهد بماند و برای تغییر در حزب کارگر مبارزه کند و استدلال کرد: “رهبران موقتی هستند، اما احزاب سیاسی دائمی هستند.”
پس از اینکه کوربین در سال‌های 2017 و 2019 حزب کارگر را به شکست در انتخابات رهبری کرد – در سال 2019، بدترین نتیجه حزب از سال 1935 تاکنون – حزب کارگر استارمر را به رهبری تلاش‌های بهبود منصوب کرد.
دوره ریاست جمهوری او در دورانی پرآشوب، با تجربه همه‌گیری COVID-19، خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا، مقابله با شوک اقتصادی حمله روسیه به اوکراین و آشفتگی اقتصادی ناشی از سلطنت پرفراز و نشیب 49 روزه لیز تراس به عنوان نخست‌وزیر آغاز شد. در سال 2022 تحمل کنید.
رای دهندگان از بحران هزینه های زندگی، موج اعتصابات بخش عمومی و آشفتگی سیاسی که منجر به فرستادن دو نخست وزیر توسط حزب محافظه کار شد – بوریس جانسون و تراس – در عرض چند هفته در سال 2022 قبل از نصب Sunak برای تلاش برای به دست آوردن آن، خسته شده اند. کشتی به مسیر برگشت
استارمر نظم و انضباط را بر حزبی تحمیل کرد که به دلیل تفرقه داخلی شهرت خوبی داشت، برخی از سیاست های آشکارا سوسیالیستی کوربین را کنار گذاشت و به خاطر یهودی ستیزی که در تحقیقات داخلی نشان داد در دوران کوربین اجازه گسترش یافت، عذرخواهی کرد.
استارمر وعده “تغییر فرهنگی در حزب کارگر” را داد. شعار او اکنون “کشور قبل از مهمانی” است.
استارمر از مخالفان سرسخت تصمیم بریتانیا برای خروج از اتحادیه اروپا بوده است، اما امروز می‌گوید که یک دولت کارگر تلاشی برای لغو این تصمیم نخواهد کرد.
منتقدان می گویند که این نشان دهنده فقدان اصول سیاسی است. حامیان می گویند که این عملگرایانه است و به این واقعیت احترام می گذارد که رأی دهندگان بریتانیایی تمایل چندانی برای احیای بحث بحث برانگیز برگزیت ندارند.
اکنون استارمر باید رأی دهندگان را متقاعد کند که یک دولت کارگر می تواند بحران مزمن مسکن بریتانیا را کاهش دهد و خدمات عمومی بیمار، به ویژه خدمات بهداشتی بیمار را ترمیم کند – اما بدون اعمال افزایش مالیات یا افزایش بدهی ملی.
با ناراحتی برخی از حامیان حزب کارگر، او وعده خود مبنی بر سرمایه گذاری میلیاردها در فناوری های سبز را با اعلام اینکه دولت کارگری برای تامین هزینه های عمومی وام بیشتری نخواهد گرفت، ملایم شد.
بسیاری از افراد چپ او را به ناامیدی آنها و خیانت به اصول سوسیالیستی متهم خواهند کرد. تیم بیل، دانشمند علوم سیاسی در دانشگاه کوئین مری لندن، می‌گوید و بسیاری از افراد راست او را به تغییر نظر متهم می‌کنند.
اما هی، اگر این چیزی است که برای برنده شدن لازم است، پس من فکر می‌کنم که چیزی در مورد شخصیت استارمر می‌گوید. او هر کاری که لازم باشد – و هر کاری که لازم باشد – انجام داده است تا وارد دولت شود.
تحت رهبری او، حزب از رشد قابل توجهی در نظرسنجی ها برخوردار شد و به آن کمک کرد تا منتقدان داخلی استارمر را در کنار خود نگه دارد.
در کنفرانس حزب در اکتبر، او شور و شوق خود را نشان داد و به نمایندگان تشویق کننده گفت: «من در طبقه کارگر بزرگ شدم. من در تمام زندگی ام مبارزه کرده ام. و من اکنون متوقف نمی‌شوم.» او همچنین زمانی که معترض به صحنه هجوم برد و استارمر را با زرق و برق و چسب بارانی کرد، خونسردی قابل توجهی از خود نشان داد.
برخی این انتخابات را با انتخابات سال 1997 مقایسه می کنند، زمانی که تونی بلر پس از 18 سال حکومت محافظه کار، حزب کارگر را به پیروزی قاطع رساند.
بیل می گوید استارمر فاقد کاریزمای بلر است. اما او می‌گوید: «با توجه به آشفتگی‌هایی که بریتانیایی‌ها از زمان همه‌پرسی برگزیت در سال 2016 باید تحمل کنند، فکر نمی‌کنم اندکی کسالت در افکار عمومی تأثیر منفی بگذارد».
___
دانیکا کرکا، نویسنده آسوشیتدپرس در این مقاله مشارکت داشت.