جزیره پلنگ، اندونزی – زائوسیه کلبه‌اش را ترک کرد، روی پایه‌هایی که بر فراز آب‌های آبی کریستالی آویزان بود، در طلوع خورشید، به قایق خود رفت و به دریا رفت و به دنبال ماهی در آب زلال بود.
هنگامی که او یک نقطه مناسب پیدا کرد، دست و پا زدن خود را گذاشت، چهار قلاب برای طعمه وصل کرد و ریسمان خود را به آب های عمیق دریای مولوکا اندونزی انداخت.
گاهی اوقات قلاب ها خالی برمی گشتند، گاهی اوقات او چهار ماهی را در یک قالب می گرفت.
زائوسیا که مانند بسیاری از اندونزیایی ها فقط یک نام دارد، می گوید: «ماهیگیری تنها چیزی است که ما سرخپوستان باجو می دانیم. زمانی که شوهرم نابینا شد ماهیگیری را شروع کردم. من خسته ام، اما این تنها راه ما برای امرار معاش است.»
قبل از ظهر راهی خانه شد. کلبه آنها یکی از دوجینی بود که در اطراف این آبها در ساحل شرقی جزیره سولاوسی قرار داشت. قایق های چوبی زیر هر خانه، با صدف های آویزان از ریسمان روی عرشه آنها و خیارهای دریایی پراکنده که در آفتاب سوزان خشک می شدند.
زائوسیه قبل از بازگشت به خانه خود، که حدود 10 فوت بالاتر از آب بود، ماهی خود را با مقداری کلوچه با همسایگانی که تازه از سرزمین اصلی بازگشته بودند معاوضه کرد.
مردم باجو به‌طور سنتی قرن‌هاست که در دریای آزاد زندگی می‌کنند و بیشتر زندگی عشایری خود را در قایق‌های خود یا در این کلبه‌های دور از ساحل که توسط تیرک‌های چوبی لنگر انداخته‌اند به بستر دریا می‌گذرانند.
جوامع باجو در آب های سواحل اندونزی، فیلیپین و مالزی پراکنده شده اند. حدود 180000 نفر باجو در 14 استان اندونزی زندگی می کنند.
به طور سنتی، باجو فقط برای تجارت منابع یا جستجوی پناهگاه در برابر طوفان به ساحل می آمد.
با این حال، از اواخر دهه 1980، اندونزی شروع به ایجاد سکونتگاه‌های مستقر در زمین برای باجو و بهبود خدمات در دسترس آنها کرد، که منجر به این شد که تعداد بیشتری از آنها سبک زندگی ترکیبی را دنبال کنند و زمان خود را بین یک زندگی بی‌تحرک در سرزمین اصلی و یک زندگی غیرفعال تقسیم کنند. زندگی در دریا برخی زندگی خود را در دریا به طور کامل رها کرده اند.
زائوسیه که می‌گوید حدود 60 سال دارد و شوهرش ماوردی، حدود 72 ساله، به دریا وفادار مانده‌اند، اگرچه ماوردی تقریباً تمام بینایی‌اش را پس از تصادف با مواد منفجره که هنگام ماهیگیری استفاده می‌کرد از دست داد.
فرزندان او که در زمینی (به اصطلاح) در یک روستای مجاور زندگی می کنند، به نوبت به ملاقات او می روند و لوازمی مانند برنج، روغن خوراکی، آب شیرین و چوب می آورند.
روستای کودکان در پلنگ، یکی از بزرگترین جزایر بنگگی، مجمع الجزایری که به استان سولاوسی مرکزی تعلق دارد، واقع شده است.
اگرچه روستا به زمین متصل است، اما بسیاری از آن در واقع بخشی از آن نیستند. گروه‌هایی از کلبه‌های چوبی در آب‌های کم عمق درست در نزدیکی ساحل ساخته شده‌اند که خانه‌ها با پل‌های عابر پیاده به هم متصل می‌شوند.
همانطور که در کلبه‌های باجو دورتر روی آب، مانند کلبه زائوسیه، شواهدی از زندگی مبتنی بر منابع دریا در همه جا وجود دارد: ماهی‌های خشک شده روی سطوح چوبی پخش شده‌اند و ماهیگیرانی که صید تازه خود را به میدان بازار کوچکی می‌برند.
فقط لبه روستا در واقع روی زمین است. موتورسیکلت ها در جاده شنی خلوتی که روستا را به سایر نقاط جهان متصل می کند، رفت و آمد می کنند.
اما وضعیت مرزی این روستا بین دریا و خشکی ربطی به زندگی در آب های آزاد ندارد.
سونیرکو، رئیس انجمن مردم باجائو اندونزی، یک گروه مدافع، به یاد می‌آورد: «اینجا همه چیز خیلی تغییر کرده است. «این روستا قبلاً کاملاً پوشیده از درختان حرا بود و وقتی نمی‌توانستم قایق سواری کنم، مجبور بودم برای رفتن به مدرسه شنا کنم. برخلاف اجدادمان، ما دیگر روی قایق زندگی نمی کنیم.»
اگرچه باجو یا باجاو دیگر به طور انحصاری در دریا زندگی نمی کنند، بسیاری از آنها هنوز هم تقریباً به طور انحصاری از آن زندگی می کنند.
در خارج از جزیره، یک ماهیگیر به نام واردی به همراه برخی از بستگانش از یک تله ماهی ثابت به عرض 15 متر مراقبت می کردند که به آن سرو نیز می گویند. تله ها برای صید ماهی های مهاجر تنظیم شده اند و بهترین نقاط از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود.
آرامش صبحگاهی در دریا زمانی به هم خورد که یک مدرسه اسکاپ جک در حال شنا در تله مشاهده شد که یک طرف آن حصاری باز و در طرف دیگر توری دارد.
واردی از پست دیده بان خود فریاد زد: «آماده شوید، آنها می آیند.
برخی از ماهیگیران همکارش با قایق های خود پارو زدند تا لبه تله. واردی تماشای مدرسه ماهی ها را تماشا کرد. “آنها داخل هستند. فریاد زد: دروازه را ببند.
سپس پنج ماهیگیر به داخل دریا شیرجه زدند تا صید روز را در تور بپیچند. بلند کردن آن از آب به کار گروهی نیاز داشت، اما به زودی این سه قایق با حدود 300 قایق پر شدند. صدای تشویق از این منظره بلند شد.
در حالی که قرار دادن تله در مکان بهینه در امتداد مسیر ماهیان مهاجر بر اساس دانش سنتی است، باجوها همچنین رویکردهای مدرن تری را برای بهره برداری از نعمت دریا اتخاذ کرده اند.
آنها مدت‌هاست به دلیل مهارت‌هایشان در غواصی آزاد – غوطه‌ور شدن در آب بدون اکسیژن شناخته شده‌اند. برخی در حال حاضر از دستگاه تنفسی برای شیرجه رفتن عمیق تر و ماندن طولانی تر در هنگام ماهیگیری در زیر آب استفاده می کنند. شیشه های چوبی سنتی با شیشه های پلاستیکی موجود در بازار جایگزین شده اند.
و با گزینه های بیشتر برای زندگی در خشکی، برخی از باجوهای جوان تر تصمیم می گیرند که اصلا ماهی نگیرند. همچنین این نگرانی وجود دارد که آداب و رسوم سنتی از بین برود.
هر چقدر هم که برخی از مداخلات دولت با نیت خوب باشد، معمولاً از منظر افرادی که به زندگی روستایی عادت کرده اند و با فرهنگ باجو ناآشنا هستند انجام می شود. در یک مورد، یک مرکز بهداشتی در منطقه ای ساخته شد که باجو آن را منطقه ممنوعه می دانست و هیچکس نمی خواست به آنجا برود. و در حالی که دولت خانه‌های بتنی و پل‌های عابر پیاده را به‌عنوان جایگزین محکم‌تری برای چوب ترجیح می‌دهد، اما می‌توانند برای باجو غیرطبیعی و نامطلوب به نظر برسند.
برای کسانی که باجو را مطالعه می کنند، شکی نیست که این فرهنگ به طور فزاینده ای با زندگی در خشکی سازگار می شود و ارتباط خود را با گذشته دریانوردی عشایری خود از دست می دهد.
ونگکی آریاندو، محقق دانشگاه چولالانگکورن در بانکوک که این فرهنگ را مطالعه کرده است، گفت: «باجوهایی که امروز می‌بینیم، باجوهایی نیستند که می‌شناختیم.»
قبل از اینکه فرهنگ باجو بیشتر ضعیف شود یا حتی ناپدید شود، مدافعان بقای آن امیدوارند که نسل جوان بخواهد ارتباط خود را با دریا حفظ کند، حتی اگر سبک زندگی زمین به زمینی را اتخاذ کند.
اما برای زائوسیه و ماوردی، زندگی در خشکی جذابیت چندانی ندارد: دریا خانه آنهاست.
آنها معتقدند که ارتباط معنوی عمیقی بین باجو و اقیانوس وجود دارد و تابوهای جامعه باید حفظ شود تا از خطر سرزنش روح دریا جلوگیری شود. آنها می ترسند که نسل جوان از قوانین پیروی نکند یا حتی آنچه را که آنها را آزار می دهد کاملاً فراموش نکند.
ریختن برنج یا مواد غذایی دیگر به دریا تابو است، همچنین ورود به مناطق مقدس یا صحبت با صدای بلند و بی احترامی در طبیعت ممنوع است. زائوسیه گفت: «نسل‌های جوان باید درک کنند که طبیعت وقتی تابوها را زیر پا می‌گذاریم به ما هشدار می‌دهد.
پس از اندکی تأمل، شوهرش ماوردی تصدیق کرد که نسل جوان تر از او به دریا با احترام کمتری می نگرد.
او گفت: «جوانان امروزی متفاوت هستند. آنها حتی به حرف ما، بزرگانشان، و قطعاً به طبیعت گوش نمی دهند.»